4. Helpen in Lotus Home

Ayubowan!

Inmiddels ben ik alweer 1,5 week in Sri Lanka en heb ik het prima naar mijn zin. Vanaf vorige week woensdag zijn ik en Benne begonnen in Lotus Home, het huis voor meiden met een geestelijke en soms ook lichamelijke beperking. Iedere ochtend lopen we om 07:10 naar de bus die stopt aan het einde van onze straat. De bussen zijn hier echt geweldig! Er zitten geen deuren in, de ramen staan altijd open, er hangt versiering en er staan discolichten aan. Terwijl we 45 minuten onderweg zijn naar Lotus Home staat de muziek keihard aan en worden we door de hele bus geslingerd, omdat het pad er zo slecht bij ligt. Geloof me, stop er wat 15-jarigen in en je hebt een partybus (en dat voor 40 roepie/ 24 cent!).

Om 8 uur komen we aan bij Lotus Home. Het huis bestaat uit een grote slaapzaal, keuken met kantine, badkamers, wc en een soort woonkamer. Er zijn 2 begeleiders: Champa & Mani. Vooral Champa doet alles voor de 17 meiden: ze wassen, aankleden, met ze spelen en knutselen, voor ze koken, schoonmaken.           

Dat is knap, want er wordt hier heel slecht gedacht over mensen met een beperking. Er heerst een soort schaamte en taboe over, deze mensen worden het liefst weggestopt en geïsoleerd van de samenleving. Sommige meiden krijgen nog wel eens bezoek van hun ouder(s) of een ander familielid, maar de meesten meiden zijn in het Home achter gelaten en worden niet meer bezocht. 

De eerste dag in Lotus Home vond ik erg heftig. Er zijn grote verschillen tussen de meiden. Aan sommigen zie je aan de buitenkant niets. Ze kunnen helpen met de was en het opscheppen van de borden, maken zelfstandig tekeningen en kennen wat Engelse woorden. Andere meiden zijn er veel slechter aan toe. Ze hebben een slecht gebit of bijna helemaal geen gebit meer, zitten op de grond en kunnen soms niet lopen of praten. Ik vond het vooral de eerste dag echt schokkend om deze meiden te zijn. Soms stinken ze zo erg, dat ze omgeven worden door vliegen die ze niet eens meer van zich afslaan…

De student die er vorig jaar als eerste was om te helpen, heeft Champa geholpen met het maken van een dagprogramma. De meiden komen namelijk het huis niet uit, dus dan is het wel fijn dat ze iets te doen hebben en de dag wat structuur heeft. Er hangt nu een bord in de woonkamer met daarop een ochtend en middag activiteit. Vaak zijn het knutselactiviteiten: armbandjes en kaartjes maken, tekenen en verven.

Benne en ik hebben de eerste dagen gewoon wat geholpen en gekeken hoe het eraan toegaat. Deze week zijn we wat nieuwe dingen aan het uitproberen. We merken dat sommige knutselwerkjes echt te moeilijk zijn voor de ‘wat minder goede’ en dat ze het knutselen beu worden, dat doen ze al bijna iedere dag! Muziek, dansen en spelletjes vinden ze erg leuk, dus proberen we iedere dag iets nieuws uit. Dat is lastig, want we spreken de taal niet en alleen Champa kan een heel klein beetje Engels. De meiden vinden het wel leuk dat we komen. De eerste 2 dagen was het lastig om contact te maken, maar nu kennen ze ons beter en weten we toch al een stuk of 30 woordjes en kleine zinnetjes om zo wat aan elkaar duidelijk te kunnen maken.

Rond 11:30 wordt er vaak eten gebracht door mensen uit de omgeving. Ze komen dan met grote emmers, vaak gevuld met rijst (natuurlijk), curry, dahl (linzen), mas (kip), aardappeltjes (ja die hebben ze hier ook!) en pappedum. Na een gebed op de grond van 7 min (echt waar, ik heb het getimed) wordt er gegeten. Het is in hun cultuur gebruikelijk dat gasten eerst eten, dus moesten Benne en ik de eerste dagen steeds eerst eten met zijn tweeën. Je voelt je dan vreselijk opgelaten, helemaal als ze op je vingers zitten te kijken hoe je met je handen de rijst naar binnen probeert te werken! Gelukkig worden we sinds vandaag niet meer als gasten gezien en mogen we tegelijk met Mani en Champa eten.

Het eten is hier trouwens wel erg lekker! Mijn smaakpapillen zijn inmiddels al wel voor de helft weggebrand door de vele pepers en grote hoeveelheden chilipoeder, maar de smaak van alle rice en curry’s is zeker niet slecht! Wat wel een beetje een nadeel van deze cultuur is, is dat weigeren van eten ongepast is. Oftewel, je moet alles aannemen en eten wat je voorgeschoteld krijgt. Soms komen we er nog wel onderuit (‘sorry, we are allergic to fish’) maar vandaag moesten we toch echt dat vieze bruine goedje proeven waarvan later bleek dat het gemaakt was van de bloem van een bananenboom. Het was echt vreselijk vies, maar ik was allang blij dat het niet iets van koeie darm ofzo was!

Om 14:45 zit onze dag er alweer op en nemen we de bus terug naar Baddegama. En dit doen we dan van maandag t/m vrijdag, terwijl we ’s avonds brainstormen en voorbereiden wat we de dag erna willen doen. Wel is het zo dat we 1x per week op een andere locatie willen kijken, zoals in Senehase Home (opvang voor ouderen) en de school waar Mylène en Dylana helpen.

Morgen staat er ook iets anders op het programma en zullen Benne en ik meelopen met een verloskundige! Afgelopen maandag kwam er een man eten brengen in Lotus Home. We raakten met hem aan de praat en toen hij hoorde dat we ‘Midwifes’ waren, wilde hij ons woensdag graag meenemen naar de verloskundige die schijnbaar iedere woensdag vaccinaties geeft. Echt typisch zoals dat hier gaat in Sri Lanka. Mensen kennen je niet maar zijn direct bereid om dat soort dingen voor je te regelen. Wel super leuk, ik ben heel benieuwd!

Ik zal nog wat foto’s toevoegen Lotus Home en ons afgelopen weekend. We zijn naar het strand in Hikkadua geweest en hebben de grote markt in Baddegama bezocht.

Tot snel!

Xxx