9. Het einde in zicht...

Ayubowan!

Op dit moment zit ik helemaal gaar maar voldaan op onze bank in Baddegama. Vandaag was namelijk Dé grote dag. Vandaag stond het tripje met Lotus Home op de planning! We zijn vandaag met de meiden op pad geweest en het was geweldig leuk!

Maar voor ik het vergeet zal ik eerst vertellen wat we de afgelopen 2 weken allemaal gedaan hebben. Even geduld dus, meer over ons tripje volgt in een andere blog.

De afgelopen 2 weken hebben wij en vooral de meiden zich flink vermaakt in Lotus Home. Elly en Joke (de knutseldames) waren er nog een aantal dagen. Samen met hen hebben we de tasjes afgemaakt waarmee ze waren begonnen. Jaja, ik heb zelfs nog achter een naaimachine gezeten om de voeringen erin te zetten!

Ook hadden we eindelijk genoeg wc rollen gespaard voor de instrumenten die we met de meiden wilden maken. Het instrument zelf is niet heel speciaal (een wc-rol versierd en gevuld met rijstkorrels), maar toch zijn ze er de hele ochtend ijverig mee bezig geweest. Ze konden ze daarna met moeite wegleggen, maar ze moesten toch echt even drogen.

Benne en ik hebben vervolgens thuis trommels gemaakt van yoghurtbakken en tamboerijnen gemaakt van wc rollen, ijzerdraad en belletjes. De dag erna hebben we met zijn allen muziek gemaakt. Het was echt één groot feest!

Elly en Joke zouden die middag komen, dus wij hadden met de meiden een kort muziekstukje voor ze ingestudeerd. Wij zouden bij hun komst de muziek starten, vervolgens zouden er twee meiden beginnen op de trommels, even later zouden de tamboerijnen starten en als laatst zou de rest invallen met de zelfgemaakte instrumenten. Ze snapten het helemaal en het oefenen ging best goed. Echter waren ze zo enthousiast dat ze allemaal tegelijk als een gek geluid begonnen te maken toen Elly en Joke binnenkwamen. Van ons hele muziekstuk was niets meer te herkennen, maar hilarisch was het wel!

De afgelopen dagen heb ik best veel nagedacht over wat we hier vanaf september allemaal gedaan hebben. Ik begin steeds meer te beseffen dat we nog maar een kleine 2 weken te gaan hebben.

We hebben ten eerste nieuwe activiteiten voor de meiden bedacht, zowel spelletjes, knutselactiviteiten als muziekactiviteiten. Ook zijn we meer gebruik gaan maken van het bord waarop het dagprogramma staat, in de hoop te kunnen zorgen voor meer structuur. We hebben geholpen met de bouw van de nieuwe activiteitenkamer en het ziekenhuisje en hebben ons bezig gehouden met de verkoop van de kaartjes en armbandjes, zodat Champa en Manel wat meer geld binnen krijgen voor eten. Als ik het zo opsom, lijkt het heel wat.

Maar afgelopen vrijdag besefte ik eigenlijk pas dat we gedurende onze minor iets hebben bereikt dat zoveel meer waard is dan alles wat hierboven staat.

Ik weet nog heel goed wat ik zag toen ik de eerste dag in Lotus Home aankwam. Er zaten een paar meiden op de vloer tegen de muur. Ze deden niet mee met de activiteiten en er hing een zwerm vliegen om hen heen. Van de kleinste geluiden schrokken ze en renden ze terug naar de slaapkamer. Benne en ik vonden het schokkend om te zien.

Meteen vanaf het begin hebben we ons best gedaan ze erbij te betrekken én vooral de andere meiden gestimuleerd dit ook te doen. Dit was lastig, koste veel geduld en energie. Stiekem heb ik ook wel eens gedacht dat de stille en bange meisjes gewoon zo waren en altijd zouden blijven. Ik dacht: ‘Misschien hebben ze gewoon al teveel meegemaakt’. Ondanks dat hebben we ze er steeds bij gehaald, dus ze mee laten knutselen en ze mee laten doen met de spelletjes. We hebben de andere meiden uitgelegd dat ze elkaar moeten helpen en zijn boos geworden als er gepest of oneerlijk gehandeld werd. We hebben misschien wel 30 keer moeten zeggen dat alle meiden gelijk zijn. Het had heel wat tijd nodig, maar gedurende onze minor zag je de verandering. De meiden werden toleranter naar en liever voor elkaar. De bange meisjes kwamen steeds meer los, lachten mee, gingen soms al zelf op een stoel zitten en renden steeds minder vaak in paniek naar de slaapkamer.

Bij één van de meiden duurde het wat langer. Ze kan niet praten, maar communiceert via het opsteken van haar duim, het aanraken van je handen of soms door te lachen. Ze genoot als je haar bij de groep zette, maar wanneer je even niet oplette, was ze ook zo weer de slaapkamer ingevlucht. Soms kreeg je haar daar de rest van de dag niet meer uit.

Afgelopen week kostte het ons al opvallend weinig moeite haar uit de slaapkamer te krijgen, maar vrijdag verbaasde ze me echt. Haar moeder en oma waren op bezoek, dus ze was sowieso al erg blij die dag. Toen de muziek aanging, nodigde ik haar uit om mee te dansen. Wonder boven wonder wilde ze dat en ging ze, met hulp, tussen de andere dansende meiden staan! Een van de andere meiden ving haar op en hand in hand durfde ze wel te dansen. Ze bloeide helemaal op, deed zelfs wat danspasjes na van de andere meiden na en keek me stralend aan. Ik pakte haar hand en wilde een rondje met haar draaien, toen ze zich opeens tegen me aandrukte. Ik dacht: ‘Wat is er aan de hand?’ ‘Schrikt ze, huilt ze?’ Maar toen zag ik dat ze lachend naar me opkeek. Ze bedankte ons… met een knuffel… Ik vond het zo mooi! Dan weet je, we hebben het zo gek nog niet gedaan de afgelopen weken. In 8 weken tijd zijn ‘de meisjes van de grond’ helemaal opgebloeid.

Naast onze dagen in Lotus Home hebben we ook weer volop genoten van onze vrije dagen.

Dylana en Mylène hebben op de school waar ze helpen een Nederlandse man ontmoet, Pieter van der Laar. Hij doet hier al zo’n 15 jaar een heleboel goede dingen met zijn stichting Pikaspon. Vorige week dinsdag zou hij op een schooltje in Baddegama schoenendozen uitdelen. De kinderen op het schooltje waren rond de 4-5 jaar oud. De dozen die ze kregen, waren gevuld door kinderen van dezelfde leeftijd uit Nederland met allemaal spulletjes die ze zelf gebruiken en leuk vinden. Veel kinderen hadden de dozen ook nog eens leuk versierd met plaatjes en foto’s. Pieter heeft er voor gezorgd dat de dozen naar Sri Lanka overgebracht konden worden en vroeg ons of we hem wilden helpen met uitdelen. Natuurlijk wilden we dat!

Rond 11 uur werden we dinsdag op de school Sun Beam verwacht. Er was een heuse ceremonie gepland. Het schoolplein was versierd, alle ouders zaten al klaar als publiek en er stond een tent met daarin de dozen. Na een korte toespraak en een kaarsje dat we aan mochten steken, werden de kinderen één voor één naar voren geroepen. Wij mochten ze ieder een schoenendoos geven. Het was echt heel leuk om te zien hoe blij ze ermee waren. Er was ook nog een fotograaf aanwezig, dus als het goed is staan we van de week in de Sri Lankaanse krant!

In mijn vorige verslag schreef ik al dat ons nog een dagje naar een verloskundigen praktijk beloofd was. Het duurde even, maar na een paar keer verzetten zijn we er uiteindelijk toch gekomen! De plaatselijk dokter nam ons mee naar eenzelfde soort moeder-en-kind kliniek als Benne en ik de vorige keer hadden gezien. Dat maakte ons niets uit, want we hadden nog genoeg vragen die we wilden stellen en dingen die we wilden zien! We hebben er ‘s ochtends een rondleiding gehad van de Public Health Midwifes en zijn weer heel wat wijzer geworden over de verloskunde hier in Sri Lanka. Het was dus zeker de moeite waard. We hopen nog een keer naar de afdeling Obstetrie in het ziekenhuis te kunnen gaan, zodat ons plaatsje over de Sri Lankaanse verloskunde compleet is. Of dat gaat lukken voor 10 november blijft de vraag.

In de eerste weken van onze minor hebben we Kumara in Lotus Home leren kennen. Een aardige man die eten kwam brengen. Hij heeft ons gebracht naar de eerste verloskundigenpraktijk die we hier gezien hebben. We hebben toen contact gehouden, zijn nog 2 keer bij zijn familie blijven eten en ze hebben ons een dag meegenomen op o.a. een boottocht. Een hele lieve familie die we graag nog een laatste keer wilden zien voor ons vertrek. Daarom zijn we afgelopen zaterdag voor het laatst met ze op pad geweest. Hoewel wij hadden aangegeven dat we het vooral leuk vonden ze nog een keer te zien, hadden zij een heel programma in bedacht. Om half 8 werden we opgehaald en zijn we naar het Martin Wickramasinghe Museum in Kogala gereden. Wickramasinghe is de Shakespeare van Sri Lanka. Op het terrein van het museum stond o.a. het huis van de schrijver, maar was ook een soort volksmuseum gebouwd. Zo hebben we dus ook een stukje geschiedenis van Sri Lanka meegekregen.

Na het museum zijn we doorgereden naar Welligama beach, waar we lekker even in het water hebben kunnen spelen met Kumara’s twee kleine dochtertjes!

Onze tocht ging verder naar Matara. Daar hebben we een Nederlands fort en een Boeddhistische tempel met olifanten bezocht en geluncht. We zijn doorgereden naar de vuurtoren in Dondra. Ik kan nu zeggen dat ik op het meest zuidelijke puntje van Sri Lanka ben geweest! We hebben de dag afgesloten met een frisse duik op het lokale strand en een chocoladetaartje bij de lokale bakker. Toen was het al weer tijd om afscheid te nemen. We hadden voor Kumara en zijn vriend een grote foto laten afdrukken van de boottocht die we vorige keer met ze hadden gemaakt. Gek om te bedenken dat je ze nu misschien nooit meer ziet… Als ik nog een keer terug ga naar Sri Lanka, zoek ik ze zeker nog een keer op! Wat een lieve mensen.

Gisteren hadden we onze laatste dag in Hikkaduwa en nu hebben we dus nog maar één weekend te gaan. De tijd gaat hier zo snel. Het weer zal wel tegenvallen zijn als ik weer terug in Nederland ben. Het regenseizoen is hier voorbij en de zon wordt weer feller, dat je kun van Nederland nu volgens mij niet zeggen. Ik ga er de komende twee weken nog optimaal van genieten!

Vergeet de foto’s niet te bekijken :D

Xxx Claudine