11. Van 30 graden naar 7 graden!

Hallo!

Deze keer een reisblog vanaf de keukentafel in Kloosterzande in plaats van vanuit het verre Sri Lanka. Zatedagavond ben ik rond half 12 thuis gekomen. Na 10 weken zit mijn Sri Lanka avontuur er al weer op. Toch wil ik jullie nog even laten weten hoe de laatste 2 weken waren, anders eindigen mijn reisverhalen zo abrupt haha.

De 2 weken na de trip gingen in sneltreinvaart voorbij. Het waren hele gekke weken, omdat we wisten dat het einde in zicht was. Niet alleen wij wisten dat, de meiden van Lotus Home ook.

Na de trip hadden we nog meer geld over dan we hadden verwacht. We hebben een lijst gemaakt van de spullen die ze misten in Lotus Home en zijn gaan shoppen in een groot warenhuis in Galle.

Er waren een aantal knutselspullen op, zoals verf, stiften, grijze potloden, lijm en gummen. Die hebben we voor ze gekocht. Ook hebben we voor ieder meisje een werkboek gekocht waar opdrachten in staan. Deze werkboekjes hadden we gezien op de Sun Beams school waar we 2 keer zijn geweest. De meiden in Lotus Home zijn misschien niet allemaal even slim, maar zijn allemaal wel erg leergierig. Ze willen heel graag nieuwe dingen leren, dus de werkboekjes leken ons een geschikt cadeau. Verder hebben we nog wat badmintonrackets, puzzels en ballen gekocht.

De meiden in Lotus Home hebben erg veel last van luizen. Voor een klein flesje luizenshampoo betaal je relatief veel, dus Champa heeft wel een flesje maar kan daar niet iedereens haar mee wassen. Afgelopen weken is bij 2 meisjes het haar afgeschoren, omdat ze gek werden van de jeuk. Daarom hebben we ook een paar flesjes luizenshampoo gekocht. Daar waren ze heel blij mee!

Champa had ons verteld dat de mensen die eten brengen vaak wel kleren voor de meiden meenemen maar nooit bh’s en onderbroeken geven. Begrijpelijk natuurlijk, want niet iedereen heeft dezelfde maat. Het gevolg is wel dat ze bijna geen ondergoed hebben. Na bovenstaande aankopen hadden we nog genoeg geld over om voor iedereen een setje te kunnen kopen. Op deze manier is het geld goed besteed!

Bijna vergeten! Ik kreeg een berichtje van de Japanse donateur. We hadden haar een aantal kaartjes en armbandjes die verkocht worden in Lotus Home gegeven, zodat ze ze kon verkopen in haar winkel in Galle. Echter ging ze voor een maand terug naar Japan en heeft ze ze daar naartoe meegenomen. Nu had ze ze tijdens een feestje in Japan alles verkocht! Wanneer ze terug is in Sri Lanka, zal ze Champa het geld geven. Super goed nieuws dus, daar kan Champa weer eten van kopen!

De laatste 2 weken stonden vooral in het teken van afscheid nemen. We hebben afscheid moeten nemen van onze huisbaas, haar man en dochter. Hele lieve mensen die altijd voor ons klaarstonden en waarmee we veel plezier beleefd hebben (het passen van de saree’s bijvoorbeeld). We zijn gezellig samen gaan lunchen in Baddegama.

Ook zijn we voor de laatste keer bij Shantha en zijn familie gaan eten en heeft zijn vrouw ons geleerd hoe we dahlcurry en Sri Lankaanse aardappeltjes kunnen maken. Volgende week moeten mijn ouders er dus aan geloven! We hebben doei gezegd tegen onze chauffeur, de ober in ons stamrestaurant in Hikkaduwa en zelfs tegen de vrouw die in de supermarkt werkt en altijd ons mandje probeert vol te gooien.

Onze laatste weekend werd uiteindelijk spannender dan dat we hadden verwacht. Zaterdagochtend zouden we om 5 uur opgehaald worden door onze chauffeur. We zouden naar Mirissa rijden en daarom om half 7 op de boot stappen om walvissen te spotten! Echter kreeg Benne de woensdag ervoor buikpijn. In het begin viel het nog mee, maar het werd steeds erger. Vrijdags besloten we naar de dokter in Baddegama te gaan en kreeg ze pilletjes. Hij vermoedde dat ze iets verkeerds gegeten had en zij dat we terug moesten komen als ze zaterdag nog last zou hebben.

Na lang twijfelen zijn we zaterdagochtend toch op de boot gestapt en dat hadden we nooit moeten doen. Terwijl de hele boot op apegapen lag door de reispilletjes, ging het met Benne echt niet goed. We zijn direct terug gegaan naar de dokter in Baddegama, die zich zorgen maakte. Hij liet bloed prikken en verwees ons door naar het ziekenhuis. We hebben tot laat in de avond moeten wachten totdat we eindelijk de dokter konden spreken. Benne moest uiteindelijk 2 nachten en 3 hele dagen in het ziekenhuis blijven, vermoedelijk had ze een fixe maaginfectie en reageerde haar lichaam niet meer op de pilletjes. Ik ben bij haar in het ziekenhuis gebleven.

Ik ga niet precies beschrijven hoe die dagen in het ziekenhuis waren, want dan ben ik morgen nog niet klaar. Het was in ieder geval echt een ramp. Alle ‘artsen’ die constant in en uit liepen, totaal niet communiceerden en volgens mijn maar gewoon wat deden. Ik betwijfel of ze allemaal wel wisten waarom Benne er lag. Ze dachten constant dat ze gewoon zwanger was, zo ontzettend frustrerend. Wij moesten hun vertellen wat er aan de hand was en wat het plan was. Ook moesten we constant zelf achter de injecties aan die ze 2 keer per dag kreeg, anders zouden ze het gewoon vergeten. We hadden erg veel geluk met de hoofdarts die we hadden. Hij kwam 2 keer per dag bij Benne kijken (wat echt heel speciaal was en waarvoor we wel de hoofdprijs betaalden). Maar dat hadden we nodig, anders waren we nog niet thuis geweest denk ik. Echt, wat een zootje. Ik ben er wel van geschrokken en vraag me af hoeveel mensen er wel niet onnodig dood gaan daar….

Uiteindelijk was Benne maandagavond stabiel en mocht ze met medicatie naar huis. De pijn was er nog, maar gelukkig al minder.

Het hing al langer in de lucht, maar uiteindelijk was het dan donderdag 9 november. De dag dat we afscheid moesten nemen van Champa en de meiden in Lotus Home. We hadden ze het een week van de voren al verteld, zodat ze een beetje konden wennen aan het idee. Benne was nog niet helemaal beter en was die week thuis gebleven, zodat ze donderdag voldoende opgeknapt was om mee te kunnen.

Het was een leuke ochtend. We hebben samen met de meisjes gepuzzeld en ze de andere cadeautjes gegeven. We hebben met ieder meisje apart een foto gemaakt met daarop de activiteit die zijzelf het leukste vonden. Naarmate het later werd, werden ze stiller en stiller. Ze wisten dat het afscheid nemen eraan zat te komen. Ze hebben ons wel 100 keer bedankt voor alles en gaven ons bloemetjes. Ze waren allemaal erg sip, maar toen één van de meisjes echt brak, brak ik ook. Het voelde zo dubbel. Aan de ene kant is het heel mooi om te zien hoe we in zo’n korte tijd zoveel voor elkaar hebben kunnen beteken. Aan de andere kant ben ik heel bang dat ze in een gat vallen. Natuurlijk ga ik ze missen thuis, maar ik heb ook een heleboel familie en vrienden hier. Nu ik terug ben, ga ik verder met mijn eigen leventje. Zij hebben niets, alleen elkaar. Ik ben blij dat er volgende week nieuwe studenten komen. Ik hoop dat zij het gat op kunnen vullen en ze de liefde kunnen geven die ze verdienen, want het zijn stuk voor stuk super meiden. Ik zal ze nooit vergeten!

Vrijdag reden we nog een keer door Baddegama op onze weg naar Colombo. Daar zijn we voor het laats met z’n 4’en uit eten geweest. ’s Avonds hebben we Expeditie Robinson teruggekeken in het hotel, want ja dat was vaste prik op vrijdagavond! Toen was het tijd om doei te zeggen tegen Dylana en Mylene. Zij blijven nog een week in Sri Lanka om vakantie te vieren met de ouders en vriend van Mylene die zaterdag kwamen. Benne en ik vlogen zaterdagochtend naar huis.

Hoewel we elkaar niet gekenden, hebben we het echt heel leuk gehad met zijn vieren!

Na een vlucht van 13 uur kwamen we zaterdag om 19 uur aan in Düsseldorf. Ik had me zo goed mogelijk voorbereid, maar toch was het eerste wat ik dacht toen we uitstapten: KOUDD!

Het moment dat we door  ‘de deur’ kwamen, was echt hilarisch. Tot mijn verbazing stonden niet alleen mijn ouders er, maar Daphne en Janne ook! Echt superlief dat ze helemaal naar Düsseldorf waren gereden om me te verrassen!! Benne haar ouders en vriend stonden er ook. Het was echt heerlijk om iedereen weer te zien.

Dat was het dan, het avontuur zit erop. 10 weken lang zijn Benne en ik letterlijk 24/7 bij elkaar geweest. We zagen elkaar op het moment dat we wakker werden tot het moment dat we weer gingen slapen. Alles hebben we samen meegemaakt: de leuke dingen, maar ook spannende en minder leuke dingen. We hebben heel veel samen gelachen en af en toe ook gehuild, zonder ook maar één moment van ruzie. Heel speciaal om te zien hoe je met iemand die je eerst bijna niet kent, zo’n speciale band kunt opbouwen. Benne, dank je wel voor alles. We hebben het maar mooi gedaan samen. Zonder jouw was dit avontuur heel anders geweest, we waren een goed team samen!

xxx